Lijden is niet beneden de menselijke waardigheid. Ik bedoel: men kan menswaardig lijden en onmenswaardig. Ik bedoel: de meeste Westerlingen verstaan de kunst van het lijden niet en ze krijgen er duizend angsten voor in de plaats. Dit is geen leven meer, wat de meesten doen: angst, resignatie, verbittering, haat, wanhoop. Mijn God, het is zo goed te begrijpen allemaal. Maar wanneer hun dit leven genomen wordt, dan wordt hun toch niet veel genomen? En ik vraag mij af of het zo een groot verschil is, hier door duizend angsten, opgevreten te worden of in Polen door duizend luizen en de honger? Men moet de dood accepteren als bij het leven behorende, ook de vreselijkste dood.